Amsterdam – Vrijdag 16 augustus vond in de Rialto in Amsterdam Zuid de 1e editie plaats van het filmfestival INDIGO. INDIGO laat een tot nog toe onbekende kant zien van het medialandschap door jonge, getalenteerde en gekleurde Nederlandse filmmakers in de spotlights te zetten voor een breed publiek. Het recept: vijf screenings, een INSPIRATIONAL-talk en spoken word. Het gerecht: voortreffelijk.
‘Changing the narritive’
Ray Blinker, één van de oprichters van INDIGO, opent het festival. Blinker staat stil bij het huidige medialandschap. Hoe opmerkelijk het is dat jonge filmmakers van kleur nog bijna nergens te bekennen zijn; niet in Hilversum, niet in de lokale media-omroepen en ook niet op de bekende film opleidingen. Dat dit geen nieuw fenomeen is blijkt uit de rest van Blinkers openingsspeech. Al sinds de jaren ’90 zet hij zich door middel van verschillende initiatieven in voor een inclusiever medialandschap. De Directors Round Table Amsterdam (DRT) is één van die initiatieven en bestaat in september (2019), 5 jaar. In deze 5 jaren heeft DRT meer dan 200 jonge filmmakers weten te bereiken. De meeste van hen met roots in Nederlandse en Engelse koloniën. De missie van DRT is dan ook om een springplank voor deze jongeren te zijn, onder andere door hen een podium aan te bieden met:
INDIGO
INDIGO is opgezet door actrice en scenarioschrijfster Valerie Jane en Ray Blinker (creative producer, regisseur). Voor het festival zijn vijf filmmakers geselecteerd om hun werk te laten zien. Jennifer Muntslag is de hostess van vanavond.
Het programma
First up is de korte film Gilles (Jordi Wijnalda) geschreven door Wander Theunis en Ashar Medina. Ashar legt uit dat het idee voor de film ontstaan is door gebeurtenissen in Parijs waar extreemrechtse nationalisten en orthodoxe moslims zij aan zij stonden in hun weerzin voor de legalisering van het homohuwelijk. De ironie maakte het een interessant concept om uit te werken. En interessant was het. Het publiek reageert geëmotioneerd op het onverwachte maar toch ook realistische einde van de film. De sfeer is gezet. Dit zijn geen Hollywood films.
Ricky (Loëlle Monsanto) is het eerstvolgende werk. Ricky is een van de afleveringen van de horrorserie Sranan Folktales die op YouTube te zien zijn. Zoals Monsanto vertelt is het idee voor de serie ontstaan uit de yorka-tori’s (Surinaamse spookverhalen) die op de radio in Suriname te horen waren. Horror gebaseerd op volksverhalen waar velen met roots in het Afrikaans en Caribisch gebied mee zijn opgegroeid.
De derde korte film Mind’s Eye is het werk van Angelo Ormskerk. Door middel van woord en dans en muziek neemt hij het publiek mee in zijn gemengde (culturele) geschiedenis. De combinatie van verschillende kunstvormen in dit laatste werk vormt een mooie overgang naar de laatste twee werken.
Dit zijn namelijk twee muziekvideo’s. Zoals Giovanni Volkerts later ook zal uitleggen, behoren videoclips evengoed tot de categorie film en daarom ook op dit podium.
De eerste muziekvideo is Back in the Day (Dave Edhard), een nummer van Chuckie en Tom Enzy en speelt zich af in Suriname. Daarna zien we de muziekvideo Summer in your eyes (Giovanni Volkerts), een nummer van Douwe Bob met de artiest ook in de hoofdrol.
Nadat de werken getoond zijn en Jennifer Muntslag het publiek zijn waardering heeft laten uitdrukken in applaus, volgt spoken word van de kunstenaar Melanin Kris. Het publiek luistert in stilte naar zijn meertalige voordracht. In het bijzonder de woorden: ‘Zij die bewegen, kom je tegen’, blijven hangen. Het blijkt het adagium te zijn van de jonge makers.
Het laatste optreden is een INSPIRATION-talk van Shenin Lebrun. Lebrun houdt zich met veel verschillende dingen bezig zoals het runnen van haar eigen bedrijf Hustle & Heart Consultancy, ze is werkzaam als concept director voor Nike maar levert ook een bijdrage aan de filmwereld. Alles voor elkaar (2017) is de eerste speelfilm waar zij bij betrokken is. Lebrun houdt een krachtig verhaal waarin zij vertelt hoe belangrijk het is om vast te houden aan jouw doel en te bluffen wanneer noodzakelijk. Lebrun is het levende bewijs dat het werkt; zonder enige achtergrond in de mediawereld heeft ze een film gerealiseerd en zit er nog meer in de pijplijn. Laat het duidelijk zijn:
Opgeven is geen optie!
Er volgt nog een kort gesprek tussen Blinker en het publiek maar daarna zit de eerste editie van INDIGO er echt op. The DRT hebben met dit festival het topje van de ijsberg laten zien als het gaat om filmmakers van kleur.
Mocht je het gemist hebben, geen vrees. INDIGO zal jaarlijks terugkeren en dat is maar goed ook.